Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, 30 Eylül 1207 tarihinde, günümüzde Afganistan sınırları içinde bulunan Belh şehrinin Vahş kasabasında doğmuştur. Kendisi, düşünce adamı, şair ve büyük bir mutasavvıf olarak tanınmaktadır. Babası, dönemin saygın âlimlerinden biri olan Bahaeddin Veled, “âlimlerin sultanı” unvanı ile tanınırken, annesi ise Mümine Hatun’dur.
Mevlânâ’nın yaşamının büyük bir kısmı Anadolu’da geçtiği için, “Rûmî” unvanı ile anılır. Ailesi, Belh şehrinden ayrıldıktan sonra önce Bağdat’a gitmiş, oradan da Hac farizasını yerine getirmek üzere Mekke’ye yönelmiştir. Sonrasında Anadolu Selçuklu Devleti’nin en parlak dönemlerinden birinde Anadolu’ya geçiş yapmışlardır.
Mevlânâ, babasının vefatından bir yıl sonra, 1232’de Selçuklu Sultanı Alaeddin Keykubat’ın davetiyle Konya‘ya yerleşir. 1244 yılında, büyük mistik Şems-i Tebrizi ile karşılaşması, yaşamında ve düşünce yapısında derin değişikliklere yol açar. Şems’te Allah’ın nurunu görerek onunla derin bir dostluk kurar, fakat Şems’in vefatıyla bu birliktelik sona erer. Bu olaydan sonra Mevlânâ, inzivaya çekilerek içsel bir yolculuğa çıkar.
Mevlânâ, 17 Aralık 1273’te hayata veda eder. Cenazesi, o dönemin Selçuklu Sarayı’nın gül bahçesinde, günümüzde müze olarak hizmet veren mekâna gömülmüştür. Ölümünden sonra kimsenin üzüntü duymasını istemesi nedeniyle, bu gün “Şeb-i Arûs” yani “Düğün Günü” olarak adlandırılır; çünkü o, sevdiği ile birleşmiştir.
| Eser Adı | İçeriği | Özellikleri |
|---|---|---|
| Mesnevî | Tasavvufi öğütler ve hikâyeler içeren, dini bir eserdir. | 6 cilt, yaklaşık 24.000 beyit, mesnevi nazım şekli. |
| Divan-ı Kebir | Kaside, gazel, müstezat ve rubailerden oluşur. | 40.000’den fazla beyit, çeşitli konularda şiirler. |
| Mektubat | Dönemin önemli şahsiyetlerine yazılan mektuplar ve nasihatler içerir. | Yaklaşık 145 mektup, hadis ve ayetlerden alıntılar. |
| Fihi Mafih | Mevlânâ’nın çeşitli meclislerde yaptığı sohbetlerin derlemesidir. | 61 bölüm, siyasi olaylar ve tasavvufi konular. |
| Meclis-i Seba | Mevlânâ’nın verdiği yedi vaazın derlendiği eserdir. | Hadis-i şerifler, hikâyeler ve örneklerle zenginleştirilmiştir. |
Mevlânâ’nın tasavvuf anlayışı ve insan sevgisini yansıtan birçok sözü vardır. Bu sözleri, derin felsefi anlamlar taşırken, aynı zamanda öğretici niteliktedir:
Mevlânâ, düşünceleri ve eserleriyle sadece döneminde değil, günümüzde de etkisini sürdüren bir düşünce ve edebiyat adamıdır. Tasavvuf ile edebiyatı birleştirerek, insanlığa evrensel mesajlar bırakmıştır.
Mevlânâ, tasavvuf, Şems-i Tebrizi, Mesnevî, Divan-ı Kebir, insan sevgisi, hoşgörü, Farsça edebiyat, mutasavvıf şair, tasavvufi şiir, Konya, Şeb-i Arûs, İslam düşüncesi, aşk ve birlik, edebi eserler.
Yorumlar
13. yüzyılda Anadolu'da yaşamış olan Mevlana Celaleddin-i Rumi, sadece bir şair veya mutasavvıf değil, aynı zamanda düşünceleriyle çağları ve coğrafyaları aşan evrensel bir bilgedir. Onun hayatı, eserleri ve şahsiyeti, insanlık tarihinin en parlak meşalelerinden birini yakmıştır. Hayatı, basit bir alimlikten ilahi aşkın coşkunluğuna uzanan dramatik bir dönüşüm hikayesidir. 1207 yılında bugün Afganistan sınırları içinde yer alan Belh şehrinde doğan Mevlana'nın babası, "Alimlerin Sultanı" lakabıyla anılan büyük bir alim olan Bahaeddin Veled'dir. Moğol istilasının yarattığı kaos ortamından kaçan ailesiyle birlikte uzun bir yolculuğun ardından Selçuklu Devleti'nin başkenti Konya'ya yerleşmiştir.
Mevlana, babasının ve dönemin diğer büyük alimlerinin yanında yetişerek genç yaşta önemli bir din alimi ve müderris haline geldi. Ancak hayatının asıl dönüm noktası, 1244 yılında Konya'ya gelen gezgin bir derviş olan Şems-i Tebrizi ile tanışması oldu. Bu karşılaşma, Mevlana'nın hayatında bir "manevi patlama" etkisi yarattı. Şems, Mevlana'nın zihnindeki tüm kalıpları yıkarak onu kitabi bilgiden ve zahiri alimlikten, deruni bir tecrübe olan aşk-ı ilahi (ilahi aşk) denizine daldırdı. Bu süreçte medresedeki derslerini bırakan Mevlana, tüm vaktini Şems ile sohbet ederek geçirdi. Bu durum, Mevlana'nın çevresindeki müritleri tarafından kıskançlıkla karşılandı ve nihayetinde Şems'in gizemli bir şekilde ortadan kaybolmasına neden oldu. Şems'in yokluğuyla derin bir acıya ve özleme kapılan Mevlana, içindeki bu ateşi şiire ve semaya dökerek o büyük şair ve arif kimliğine büründü.
Mevlana'nın eserleri, onun bu manevi yolculuğunun somut meyveleridir. Başyapıtı olan Mesnevi-i Manevi, altı ciltten oluşan yaklaşık 26.000 beyitlik devasa bir eserdir. Yakın dostu ve halifesi Hüsameddin Çelebi'nin ısrarıyla kaleme alınan Mesnevi, didaktik bir üslupla, iç içe geçmiş hikayeler, fabllar ve temsiller aracılığıyla tasavvufun en derin konularını, özellikle de Vahdet-i Vücud (Varlığın Birliği) felsefesini anlatır. Mesnevi, bir ruhsal rehber olarak tasarlanmıştır ve "ney"in kamışlıktan koparılıp asıl vatanına duyduğu özlemi anlatan ilk 18 beytiyle başlar; bu, ruhun Allah'a olan hasretinin en güçlü metaforudur.
Diğer önemli eseri Divan-ı Kebir (Büyük Divan) veya Divan-ı Şems-i Tebrizi'dir. Bu eser, Mevlana'nın Şems'e olan sevgisinin ve onun şahsında tecelli eden ilahi güzelliğin bir yansımasıdır. Gazellerden oluşan bu divan, Mesnevi'nin aksine daha coşkun, lirik ve cezbeli bir üsluba sahiptir. Mevlana, şiirlerinin çoğunda mahlas olarak kendi adını değil, Şems'in adını kullanarak ona olan vefasını ve onunla nasıl bir bütün haline geldiğini göstermiştir. Bunların yanı sıra sohbetlerinin derlendiği Fihi Ma Fih, vaazlarını içeren Mecalis-i Seb'a ve mektuplarından oluşan Mektubat adlı eserleri de onun düşünce dünyasını anlamak için kilit kaynaklardır.
Mevlana'nın edebi ve dini şahsiyetinin merkezinde "aşk" kavramı yer alır. Ona göre aşk, varoluşun motorudur; kainattaki her zerreyi hareket ettiren ve her şeyi bir arada tutan ilahi bir güçtür. Bu aşk, beşeri sınırları aşarak insanı doğrudan Yaradan'a ulaştırır. Onun düşüncesinin bir diğer temel direği ise evrensel hoşgörü anlayışıdır. "Gel, ne olursan ol yine gel" dizeleriyle özetlenen bu davet, din, dil, ırk ve mezhep ayrımı gözetmeksizin tüm insanlığı kucaklayan bir çağrıdır. Ona göre farklılıklar, özdeki birliğin zenginliğinden başka bir şey değildir. Bu hümanist yaklaşım, onun öğretisinin yüzyıllardır farklı kültürlerde yankı bulmasını sağlamıştır. Vefat ettiği 17 Aralık 1273 gecesini, en sevdiğine, yani Allah'a kavuşma anı olarak gördüğü için Şeb-i Arus (Düğün Gecesi) olarak adlandırmıştır. Bu, onun ölümü bile bir ayrılık değil, mutlak bir vuslat olarak gören derin maneviyatının en güzel ifadesidir. Mevlana, ardında bıraktığı eserler ve Mevlevilik yoluyla insanlığa sevgi, hoşgörü ve manevi arayış konusunda ilham vermeye devam etmektedir.
Yorum Bırak